Üzücü gelebilir ama macera filmlerini değiştiren Indy 80’lerde öldü. Onunla uğraşmak zorundayız. “Bizim” vücut bulmuş kahramanımızın yaşının ötesinde Harrison Fordyeni “Indiana Jones ve Kader Kadranı” Bob Dylan’ın dediği gibi, günümüz Hollywood sinemasının halkla iletişim kurmanın ve bilet satmanın farklı bir dili ve farklı yolları olduğunu doğruluyor. Aslında pek öyle değil Steven Spielberg Dördüncü bölüm olan Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull’da kendi tarifini taklit edebildi.

lanet nostalji

Önceki üç maceranın yönetmeni ve destanın yaratıcısı olmasına rağmen ikna etmeyen bir film, George Lucas. Bence saldırılar abartılı ve haksızdı (Ford’un işaret ettiği gibi, saldırılar yaratıcılar Spielberg ve Lucas’a Indiana Jones’un ne olup ne olmadığını açıklamayı amaçlıyordu); Eğlendim, ancak kesinlikle gerçekçi olmayan beklentilere ve kötü yönetilen nostaljiye bağlı acı-tatlı bir tat bıraktığını itiraf etmeliyim. 15 yıl sonra, burada bariz olmasına rağmen, aşağı yukarı aynı taşa tekrar rastladım. Spielberg ve Lucas kayıp.

Indiana Jones 5 yanlış ellere geçtiğinden değil, tam tersi. Filmin yönetmeni güvenilir James Mangold, sinemada klasik bir zevke sahip ancak yeni zamana uyarlanmış deneyimli bir film yapımcısı. Bu, “3:10 Treni”nin (“Yuma’ya 3:10”) yeniden çevriminde veya toplumsal cinsiyet klişelerinin engelini aşacak kadar eleştirel beğeni toplayan birkaç süper kahraman filminden biri olan “Logan”da belirgindi. kendilerini ve eleştirmenleri kazanmış izleyicilere.

Özellikle Ford’un açıklamalarının ardından “The Dial of Destiny”nin “Indy”nin “Logan”ı olması bekleniyordu. Arkeoloğun vedası, Ancak durum böyle değil. Senaryo çıkar çıkmaz okuyacağım ama bahse girerim asıl sorun şimdilik burada. Ya öyle ya da bir sorun var ve bu cihazda bu daha az olası görünüyor. Indy 5’in 2015’ten beri konuşulduğunu ve projenin resmi olarak 2016’da duyurulduğunu hatırlayalım. Spielberg yönetmenin ve David Köpp senarist olarak

2020’de Spielberg projeden ayrılır, Mangold yükselir ve yazar değişikliği olur: Koepp ayrılır ve kendisi pazı senaryoyu birlikte halleder Jez ve John Henry Butterworth, ortakları “Le Mans ’66” (“Ford vs Ferrari”). Koepp, çalışmalarının Spielberg’i ikna etmediğini ve Mangold’un son senaryosunun harika olabileceğini (yine okumadım), ancak dikkatli olun. bu bildiriler itibaren George Lucas:

“Bizim durumumuzda olduğu gibi iyi bir MacGuffin yaratmak çok zor. Gerçek olan veya insanların gerçek olduğuna inandıkları, arkeolojik nitelikte doğaüstü bir nesne olmalıdır.. Bu, Raiders of the Lost Ark’tan bu yana seri üretilen tüm kopyaların tersidir. [‘Raiders of the Lost Ark’], icat edilenden yaratıcı nesnelere. Zaman makinesi gibi bir şey icat edemezsin. [Indiana Jones] Konu bu değil. Bunlar doğaüstü gizemler, tarihsel veya arkeolojik bağlamdan yoksun aksiyon-maceralar değil.”

Kayıp Macguffin’i ararken

Indiana Jones and the Dial of Fate, 2. Dünya Savaşı’nın sonunda geçen bir sekansla başlar ve bizi destanın en ikonik savaşına geri götürür: Indy, Nazilere karşı. OO7 destanı tarzında, Ford’daki dijital yenileme çalışmalarını vurgulayan uzun bir önsöz. aksiyon dolu, çılgın tempo o kadar saçma bir seviyeye geliyor ki, Looney Tunes izleyip izlemediğinizi anlayamıyorsunuz ve sanki rol almışız gibi hissediyorsunuz. Başarısızlığa mahkum komplo için topal ve kötü bir bahane.

Başlangıç, bu beşinci bölümün sorumlularının dördüncü bölümdeki eleştirileri dikkate almadıklarını, çünkü en çok eleştirilen yönlerden birine başvurduklarını gösteriyor: VFX ve CGI’nın Kötüye Kullanımı mümkün olduğunca pratik etkilere başvurmak yerine. Tom Cruise ve Christopher Nolan, iki örnek vermek gerekirse, daha iyi anlaşılır. Sinema izleyicileri olay örgüsünün gerçek gibi görünmesini veya en azından paranın satın alabileceği kadar gerçek görünmesini ister (ve işte Disney).

Kingdom of the Crystal Skull’da çayır köpekleri ve diğer dijital hayvanlar vardı; “El dial del destino” da Ford’un genç yüzü özellikle geçmiş sahnelerde göze çarpıyor. Hile bazı çekimlerde işe yarasa da, yakın çekimlerde ve bu kadar çok ışıkta bu şekilde gösteriş yapmak bence bir hata çünkü o zaman bir tuhaflık olduğunu anlarız, bir durgun bakış, reddedilmeyi kışkırtan ve büyüyü bozan yapay bir bakış. Kamera gerçek bir yüze odaklandığında gerçek bir rahatlama olur ve fark daha da belirgin hale gelir.

Bu ilk dizide hoşuma gitmeyen bir diğer detay da (bu oldukça sık oluyor) Indiana Jones’un efsanevi müzikal leitmotifinin kullanılması. John Williams, şüphesiz destanın başka bir ayağı. Kahramanın pek çok imkansız görevinden birinin başarısından sonra uygun bir zamanda geçiyor, ancak resim Harrison Ford’u değil, sanki kendisiymiş gibi trende koşan bir “dijital dublörü” gösteriyor. Bir çizgi film. Bunun farkına vararak filmden koptum ve metnin başında ima ettiğim gerçeği hemen kabul edersem her şeyin çok daha az acıtacağını anladım. Bu Indiana Jones “benim” değil.

Kısa kişisel bağlamı olan bir parantez. Lumière sinemasında otururken aşırı heyecanlıydım, sadece Cannes Film Festivali’nde değil, 2023’ün tamamında görmeyi en çok istediğim filmdi. Uzun yıllar Indiana Jones and the Temple of Doom tüm zamanların İLK 10’umdaydı.. Bir VHS kasete kaydettirdim ve kesintisiz izledim, bir hazine gibiydi (geç kaydeden bir gazete hatası nedeniyle ilk birkaç dakika eksikti ve sanırım bu her zaman ona olan hayranlığımı etkiledi). Raiders of the Lost Ark sonradan geldi, yine de sevdim. Ve tabi ki “Son Haçlı Seferi” ile sinemayı çok beğendim. Indy, Kristal Kafatası Krallığı’na geri döndüğünde, o aynı değildi… ve ben de değildim.

80 yaşındaki bir kahramanın oynadığı “Indiana Jones and the Dial of Fate” patlamış mısır sineması

Açılış sekansından sonra Mangold, kahramanımızın nasıl yaşlandığını görmek için bizi 1969’a götürüyor. Ford, 80 yaşına rağmen formda olduğunu göstermek için tüm dünyanın önünde gömleğini çıkarma cesaretini gösteriyor.veya en azından son bir macera için yeterli. Emekli, yalnız ve vicdan azabı çeken Jones, zamanının dolduğunu fark eder… Ve bu daha ilginç bir film olabilir, ancak geçmişten birkaç karakterin yeniden ortaya çıkması Jones’u bir kez daha dünyayı Nazilerden kurtarmaya zorlar.

Filmin eğlenceli olduğunu söylemeliyim, kötü adamlarla ilgili komik replikler ve esprili nükteler içeriyor, bu da oyuncu kadrosunun etkili çalışmasıyla birlikte her şeyin eğlenceli olmasını ve neredeyse iki buçuk saatlik sürenin fark edilmemesini sağlıyor. . Benim için Filmle ilgili en iyi şey, mizah dozu ve çok heyecan verici bir son bırakan Harrison Ford’un çalışması.. Söylendiği gibi, oyuncuların geri kalanı uyuyor, ancak bazen ne yaptıklarını gerçekten bilmediklerini veya övünecek ilginç olmayan karakterleri olduğunu söyleyebilirsiniz.

James Mangold’un yeteneğini boşa harcadığına dair bir his var. Mads Mikkelsen, Phoebe Waller Bridge ve Antonio Banderas (İspanyolca repliklerini özellikle beğendim: “Naziler hakkında tek kelime yok, Indy“), ama onunla ne yapar Boyd Holbrook o garip ve anlaşılmaz (onu “Logan” da yönetti); basit, beceriksiz bir hizmetçiye indirgenmiştir. Yine Indiana Jones 5’in bir çizgi film karakteri olması fikri olsaydı, belki de Spielberg’in Tenten çizgi romanından uyarlaması gibi tamamen veya kısmen animasyon versiyonu yapılmalıydı.

Indiana Jones and the Dial of Fate, Cannes’da sabah 8:30’da bir basın gösterimi için programlanmadı, vizyona girdiğinde onu tekrar göreceğim. Hâlâ büyük, yıldızlarla dolu bir Hollywood yapımı, çılgın aksiyon, muhteşem sahneler, komik anlar ve hayranları mutlu etmeye ya da en azından nedenini hatırlatan karara kadar eğlendirmeye yetecek kadar kinaye olduğu için gişede başarılı olmalı. Harrison Ford bir sinema efsanesidir..

Bu arada filmin son bölümüne seyircilerin nasıl tepki vereceğini çok merak ediyorum; dahi ya da felaket olarak geçebilecek çılgın bir kavram. Peki bana söyleyeceksin

Espinof’ta | Steven Spielberg’in en iyi filmleri