Tiyatro uyarlamaları çok tatlı özellikle insan dramlarına ilgi duyan yazarlar ve sinemada alışılmadık karakterlerle uğraşmak isteyen oyuncular için. Bazen, ironik bir şekilde, oksijeni solumaya ve görsel fikirlere özellikle uygun bir yazar olmadığı sürece, tamamen sinematik unsurlarda kendilerini çok katı hissederler. William Friedkin onlardan biriydi.

En güzel tarafı da şu şekilde özelleştirmeler yapabiliyordum:Gruptaki adamlar“veya televizyon”Merhametsiz On İki Adam: Son Karar‘ gereksiz tantana olmadan. Ayrıca şu gibi konularda da başarılı olabilir:böcekTracy Letts’in zaten canlı olan öyküsüne heyecan verici bir paranoya duygusu katıyor. Her zaman işin gücünün parlamasına izin vermenin bir yolunu buldu, İnsanlığı en karmaşık yönleriyle keşfetmekdiğer sinema başyapıtlarını karakterize eden çılgın kas gücüne kapılmadan. Son filminde de korumayı başardığı efsanevi bir kalite.Caine İsyanı Davası‘.

Gerçeği ararken

İlk gösterimi geçen yılın sonlarında SkyShowtime üzerinden yayınlanarak yapıldı. Friedkin’in ölümünden önceki son eseri Evde gösterime yönelik eski tarz bir filmdi. Kiefer Sutherland, Jason Clarke gibi heyecan verici bir oyuncu kadrosuyla klasik bir oyundan uyarlanan bir mahkeme salonu draması. Jake Lacy ve merhum Lance Reddick.

Lacy’nin karakteri, kaptanın zihinsel dengesizlik belirtileri gösterdiği bir acil durum ve güvenlik tehdidi sırasında gemisinin kaptanını değiştirmek için askeri mahkemede yargılanan bir birinci subaydır. Şimdi yetki devri sırasında ve kaptanın USS Caine’in komutasını devraldığı önceki aylarda yaptığı eylemler, isteksizce davaya atanan savunma avukatı tarafından sorumlu savcı tarafından soruşturulmakta ve çapraz sorguya çekilmektedir. ve askeri mahkeme tarafından. Herkes deneyecek Teknede olanlarla ilgili gerçeği ortaya çıkarın.

Hiçbir noktada ne olduğu bize gösterilmiyor. Görüntülerin neredeyse tamamı askeri mahkemenin gerçekleştiği odada geçiyor ve Friedkin bunu yapmayı seçiyor. azaltılmış ve hatta iç karartıcı bir prodüksiyon tasarımıyla uyumlu minimalist bir sahneleme. Bu, bir kemer sıkma hissi bırakıyor ve projenin doğrudan TV’ye aktarılan doğasının altını çiziyor, ancak yönetmen işin temposunu korumak ve onu geleneksel bir adalet filmi gibi sürükleyici kılmak için küçük ilginç dokunuşlar sunuyor.

“Caine İsyanı Davası”: Örnek Mahkeme Salonu Dramı

Tanık ifadeleri ve aynı karakterin farklı açılardan kesitleri aracılığıyla bu karakterler, teknede yaşananların zihinsel imgelerini yaratıyor. Kasıtlı da olsa, tam olarak tanımlanmamış ve belirsiz görüntüler. Bu çelişkili bakış açıları ve doğru şekilde yönetilen bilgiler sayesinde Friedkin şunları başardı: Aşırı durumlarda onur, görev, sadakat ve insan değeri gibi yönleri sorgular. Bu, eseri boyunca yinelenen, ancak bu yüzyılda Amerika Birleşik Devletleri’ne en eleştirel bakışında gün ışığına çıkan bir şey: “Angajman kuralları‘.

Yönetmen aynı zamanda oyuncuları yönlendirerek Sutherland’in karakteri Kaptan Queeg’i de dikkatli bir şekilde incelemeye çalışıyor, böylece onun komutası altında hizmet etmenin nasıl bir şey olduğunun farkında oluyoruz. Kameranın konumu, hareket kısıtlamalarını telafi eder ve karakterleri her zaman sorgulamalar sırasında değişebilecek bir açıdan gözlemler, bu da ancak izleyici olarak mümkündür. Tanık yumruğunu sıktı.

Güçlü ve örnek bir çalışmayla karşı karşıya olduğumuzun göstergesi, bu şekilde dekore edilmemiş son bir harika film ama bir sinema dehasının yeteneğini gösteriyor. Şu anda pek hoşlanmayacağımız bir şey ama büyük kapıdan geçti.

Espinof’ta: