Gerçek şu ki, bunu üstlenmenin deneyimini anlatmak zordur.Lanet‘ yeni dizisi Nathan Fielderbu vesileyle birlikte oluşturuldu Ben Safdie ve bu cuma prömiyeri yapılıyor Gökyüzü Gösteri Zamanı. “The Provalar” veya “Nathan for You”yu ve hatta Orbit’ten “How To with John Wilson” gibi şeyleri izlediyseniz, kayıtların ton veya stil açısından nereye gittiğini zaten hayal edebilirsiniz. Yani soru daha ziyade Benzer bir şey kurguda nasıl işleyebilir?

Ve beklediğimiz gibi çok tuhaf bir kurguda değil, çok daha dramatik bir kurguda. Evet, iş bir realite şovu (Flipanthropy) oluşturmaya çalışan bu çifti keşfetmeye gelince, net bir hicivimiz var ve mizah konusunda hiçbir sıkıntımız yok, ancak bunların tüm malzemeleri bir araya geldiğinde bir kokteyl oluşturuyor Bazen zor olan, başkalarının rahatsızlığı ve utanması.

Tabii ki, Fielder’ın çalışmalarının ayırt edici özelliği olmayan hiçbir şey yok… yani, başta da söylediğim gibi, nereye gittiğimizi biliyoruz. Ancak dizi için seçilen formatın (yaklaşık 50 dakikalık bölümler) olduğunu düşünüyorum. Bu dozu almak yardımcı olmuyor. Aslında yarım saatlik formatın iyi olacağını düşünüyorum.

Büyüleyici rahatsızlık

Bu, sonucun yüksek standartta olmadığı anlamına gelmez; kesinlikle öyledir. Tuhaflığı ve tuhaflığıyla “Lanet” pek çok kişi için düpedüz büyüleyicidir. Bu evliliği keşfederken söylenecek ilginç şeyler ve programın yöneticisi arkadaşı. Başlıkta bahsedilen lanet gerçek olabilir ama aynı zamanda açıkça mecazidir.

Asher (Fielder) ve Whitney’in (Emma Stone) kendi evliliğinden başlayarak, belirli bir kurtarıcı kompleksine sahip insanlar olarak pratik olarak canlı bir şekilde keşfedilen kişiler Hispaniola, New Mexico’daki büyük emlak projeleri için ne amaçladıklarını biliyor ve bu, “topluma yardım ediyoruz” ile saf soylulaştırma arasındaki ince çizgide yürümek demektir. Bu çevrenin bozulmasıdır.

Bunu akılda tutarak, çiftin bakış açılarının ve taktıkları maskelerin sadece kamera önünde değil kamera dışında da nasıl çatıştığını görmek ilginç. Örneğin Asher’ın sahip olduğu öfke sorunlarının yanı sıra, Dizi doğrudan iç çatışmaya odaklanıyor, onların gerçek motivasyonları ve bunlarla nasıl başa çıkılacağı hakkında, örneğin bu farkındalık, “Pasif Evler” için bu kampanya, topluluk dönüşümü, yerli ve Latin Amerika halklarına destek vb. iş kısmıyla birlikte.

“The Curse”un Fielder’ın aşina olduğu bir format hakkında da söyleyeceği çok şey var: realite TV. Çiftin gerçekliği sorgulandığı gibi bu tür programların püf noktalarına da dikkat çekiyorlar. Açıkçası dizi bizim aptal olduğumuzu düşünmüyor ve sahip oldukları hazırlık ve kurgu seviyesini bildiğimizi biliyor. Daha çok gerçekliğin çarpıtılmasına dair bir yorum. bu onu yakalama isteğinden kaynaklanır.

Dizinin oynadığı bir çarpıtma. Bu süper yansıtıcı pasif evlerin dışında geçen sahnelere bakmak yeterli; yanlarındakileri, kahramanlarımızı farklı, daha az gurur verici bir perspektiften gördüğümüz bir tür ayna oyununa dönüştürüyoruz. Fielder, David ve Nathan Zellner’ın yönetmenliği de her şeyi her zaman görmemize izin verme konusunda takıntılı. neredeyse röntgenci ve evet rahatsız edici bir şekilde.

Karakterlerine çok bağlı hisseden bir oyuncu kadrosunun birçok an taşıdığı bir şey. Fielder’ın kendi karakterini öyle uç noktalara itmeye devam ettiği doğrudur ki Asher ile kendisi arasındaki çizgiyi ayırt etmek zordur; Ama yine de Emma Stone kesinlikle muhteşem Kolayca belirli bir parodi karikatürüne düşebilecek bir rolü dengelemek.

Tıpkı iyi bir belgesel gerçeklik gibi nahoş ve hatta izlemesi zor bir faktöre sahip olmasına rağmen, The Curse’da olup bitenler ve SkyShowtime’da ilk kez yayınlandığı bu beş bölüm (10 bölüm üzerinden) insanı büyülüyor. toplamda) hala Amerika Birleşik Devletleri’nde yayınlanıyor) bunun güzel bir örneğidir aynalar ve çarpıklıklar içeren harika bir oyun.

Espinof’ta: