El detritus de la guerra echa por tierra cualquier vida sana (ذهنی و جسمی)و به این ترتیب او وظیفه نمایش فیلم های قهرمانانه پربار تاریخ به ویژه فیلم های برگرفته از جنگ های جهانی را بر عهده دارد. ما اکنون در حال تجربه یک تجدید حیات کوچک هستیم که “1917” سرگیجه آور را احیا کرد و شناسایی آن با چهار جایزه اسکار مدت ها به تعویق افتاد، با شکستی که “بدون نوبت اول” در آخرین نسخه متحمل شد، و توجه داشته باشید که این یک تراژدی عظیم به دنبال خواهد داشت و مطالب زیادی را برای سازندگانی که تصمیم می گیرند به گذشته نگاه کنند و تأمل کنند، فراهم می کند.

با این حال، آنچه در فیلم‌های جنگی همواره دست کم گرفته می‌شود این است که در تمام بدبختی، وحشت و زوال می‌توانیم رفاقت، خیرخواهی و حتی، چرا که نه، عدالت را پیدا کنیم. برای روشن کردن تاریکی، این گونه به دنبال نجات آن فضیلت هایی بود که انسان را حتی در بدترین حالت خود به بهترین شکل تبدیل می کند. دوستی غیرممکن می تواند بین هرج و مرج و مبارزه ایجاد شود، مانند “ال زورو” اثر آدریان گوگینگر.que ha querido rendir homenaje a la life de su bisabuelo en la guerra.

«ال زورو» داستان واقعی فرانتس استرایتبرگر (سیمون مورزه)، فیلمساز تخیلی اتریشی، پیام آور موتورسیکلت ارتش اتریش را روایت می کند که پس از الحاق اتریش توسط نازی ها به استخدام ورماخت درآمد. کمی قبل از حمله ارتش متفقین، فرانتس یک توله گرگ را در جنگل پیدا می کند و تصمیم می گیرد آن را به فرزندی قبول کند. از آنجا شروع کنید، دوستی به همان اندازه که غیرمعمول و قدرتمند است بین این دو موجود شکل می گیرد که همه خانواده و وطن را ربوده اند و باید بین وحشت و ناامنی هدایت شوند.اما همیشه با هم

راه حل موثر اما موثر

عشق چیزی بیشتر از این ندارد یعنی جنبه های باقی مانده بر رابطه دوستی انسان و زورو تاثیر می گذارد. این شامل یک موسیقی متن و یک عکس خیره کننده است که نشان دهنده مراقبت Goigingier در اتمسفر و فضای صحنه داستان است.“ال زورو” برای فیلمساز بسیار مهم است و در هر برنامه ای به آن اشاره می شود.

علاوه بر این، گوگینگر به اتریش در دهه‌های 1920 و 1930 نگاه می‌کند. اروپای بین دو جنگ با فقر شدید و سختی های ظهور جدید نازیسم مشخص می شد. به همین دلیل است که «ال زورو» با یک فلاش بک شروع می شود که در آن فرانتس جوان که هنوز کودک است، با خانواده پرشمارش در شرایط اسفباری زندگی می کند. پدر فرانتس با این خطر که نمی تواند از پسرش حمایت کند، موافقت کرد که او را نزد یک کشاورز ثروتمندتر ببرد. به این ترتیب، «ال زورو» بر اساس همدستی بین قهرمان و بیننده است، بدون اینکه قید و شرطی بر جای بگذارد که عموم مردم معتقدند که یک نازی و نه یک جوان مورد آزار و اذیت مصادره شده است. به عنوان کوچک و باید زنده ماندن یک پایگاه از entereza و رنج در یک گروه است که جشن گرفته نمی شود.

ولی فیلم کارگردان اتریشی Quiere desembarazarse de cualquier dilema moral o ético، یا نه فقط در مورد نازیزم بودن یا نبودن نازیزم (جایی که پاسخ روشن است)، بلکه در مورد هر دوراهی عاشقانه یا برادرانه. فرانتس در طول این ماجراجویی روابط خاصی خواهد داشت که در آن نمی داند چگونه همه چیز را توسعه دهد، و تأکید می کند که رابطه او هر چند خالص با زورو باشد، تنها رابطه ای است که به او اجازه می دهد عشق بدهد و دریافت کند.

سرانجام، “ال زورو” عشقی گرانبهاست که تمام فضایل خود را به یک رابطه قابل پیش بینی اما موثر تبدیل می کند.، با احساسات گرایی که با توجه به جدی بودن موضوع تحریک کننده نیست و با سطح شگفت انگیزی از مراقبت فنی. این یکی از آن فیلم‌های عالی در جهان است که وقتی واقعاً به آن می‌خورد، انتظار یک بمب احساسی را دارید، اما آنقدر که احساس آمادگی می‌کنید، درد را تحمل می‌کنید و نمی‌توانید کاری برای آن انجام دهید.